Het politieke Zionisme: vijand van Palestijnen en Joden

     

Rabbi Dovid Feldman, leader du “Neturei Karta International”

In de marge van Iran’s eerste Internationale Conferentie over de Mondiale Strijd tegen Terrorisme, zond de Engelstalige Iraanse nieuwszender Press TV [1] [2] op 6 juli een interview uit van Ghanbar Naderi met rabbijn Dovid Feldman van Neturei Karta International, Jews United against Zionism. [3] [4] [5] Neturei Karta verzet zich tegen het Zionisme en roept op tot vreedzame ontmanteling van de Staat Israël, op grond van het standpunt dat de stichting van de Joodse staat pas zal plaats hebben met de terugkeer van de Messias. [6]

In het interview geeft de rabbijn zijn kijk op het politieke Zionisme en Israël. Zo meent hij dat dit Zionisme [7] [8] het resultaat is van wat de seculiere Jood Theodor Herzl, die God haatte, als politiek project voor ogen stond. Feldman vindt dit Zionisme een gevaarlijke politieke beweging, zowel voor de Palestijnen, als voor de Joden die een staat als dít Israël moeten afwijzen. Gelovige Joden mogen niet in opstand komen tegen een ander volk. Dít Zionisme vertegenwoordigt de Joden absoluut niet, aldus de rabbijn. De video waarin de rabbijn zijn verhaal, een absolute ‘must watch’, doet werd van YouTube verwijderd, maar is hier nog altijd te bekijken.

Aan de vooravond van het PLO-initiatief — in de Algemene Vergadering van de VN erkenning te verwerven voor de staat Palestina — en de druk van Israël en de VS op de PLO om terug te komen op dat initiatief, met als dreigement van de VS zijn veto uit te spreken mocht het toch daarvan komen, is het misschien interessant de woorden van deze Joodse rabbijn eens nader te bekijken. Hieronder eerst een samenvatting van zijn uitspraken.

“Jews United against Zionism is opgericht in de dertiger jaren, als reactie tegen het opkomend Zionisme. Als Neturai Karta-organisatie voeren we daar oppositie tegen, en tegen de handel en wandel van de staat Israël. Joodse geestelijken in Palestina en in Europa zagen al vroeg in dat deze nieuwe filosofie de Joodse leer en het Joodse volk zou vernietigen, en het Palestijnse volk kwaad zou berokkenen. Zij waarschuwden dat dit alles tot een catastrofe zou leiden. Spijtig genoeg zien wij dit vandaag gebeuren. Als organisatie vertolken wij de mening van veel Joden overal ter wereld die zich zorgen maken over het gebeuren in Palestina. Wij zien dit als een catastrofe voor de Palestijnen, voor het Joodse volk, en voor de mensheid. Zo komt de Joodse godsdienst in diskrediet. Dit Zionisme heeft de Joodse leer van een geloofsconcept, een godsdienst, eenvoudig omgeturnd in een politieke beweging die godsdienstige geloofsaspecten voor eigen doelen misbruikt…

“Zij die Palestijnen, die zich verzetten tegen de bezetting en dit Zionisme, afschilderen als terroristen, moeten bedenken dat de staat Israël slechts kon ontstaan door ‘Joods’ terrorisme tegen de autochtone bevolking: islamitische en christelijke Palestijnen en zelfs Joodse minderheden. De staat Israël kwam tot stand tegen de wil van die bevolking. Ook het Joodse volk was destijds niet gelukkig met het bedenksel van een staat Israël. Moslims zien Palestina als een heilig land, dat men niet zomaar geheel of gedeeltelijk kan vernietigen. Dat we vandaag regelmatig getuige zijn van gedwongen onteigeningen, waarna het Israëlische regime overgaat tot de bouw van illegale nederzettingen, bewijst dat de Israëliërs lak hebben aan de Joodse geloofsovertuiging, of aan welke waarden of tradities van onze voorvaderen dan ook…

“Een groot deel van de internationale gemeenschap denkt dat Zionisme en de Joodse leer identiek zijn aan elkaar, en dat de staat Israël alle Joden vertegenwoordigt. Maar waarom is het Zionisme dan geen product van schriftgeleerden, van Torah-onderwijzers of van ervaren rabbijnen? Waarom werd het Zionisme uitgevonden door de ketterse Jood Theodor Herzl? Het antwoord is simpel: dit Zionisme staat dermate haaks op de Joodse leer, deze staat Israël betekent zo’n groot gevaar voor Palestijnen en Joden, dat deze Zionistische filosofie nooit kon ontspringen aan de geest van een gelovige Jood. Dít Zionisme is niet alleen uitgevonden door een seculiere Jood, Theodor Herzl was een ketterse Jood die God en de Joodse godsdienst haatte, die de Joodse leer in niets praktiseerde…

“Alle godsdiensten, Joden, Christenen, Moslims, veroordelen terrorisme in welke vorm dan ook en distantiëren zich van deze onmenselijke, afschuwelijke acties. Dat sommigen in het Westen terrorisme trachten te associëren met de Islam, Islamofobie aanwakkeren, is onderdeel van georkestreerde valse informatie en misleiding. Maar het omgekeerde komt ook voor als men alle Joden afschildert als aanhangers van het Zionisme, of als verdedigers van alles wat Israël aanricht. Hét recept tegen misinformatie is: opvoeding, overleg, uitwisseling van standpunten. Wij moeten opboksen tegen Westerse media die onder controle staan van of geleid worden door politieke Zionisten, of hoe dan ook dit Zionistische gedachtegoed steunen. Toch is er internationaal veel verzet tegen dit Zionisme. Maar die reacties krijgen slechtst zelden de ruimte in de Westerse massamedia. Zodoende blijft het overgrote deel van de wereldbevolking verstoken van de werkelijkheid…

“Volgens de Joodse leer zijn de Joden zo’n tweeduizend jaar geleden, bij de vernietiging van de tweede tempel, bij Goddelijk decreet in ballingschap gegaan. Dat is niet algemeen bekend. Lees er het [Bijbel-] boek Profeten en latere Joodse geschriften maar op na. Die ballingschap was duizenden jaren een vaste waarde; de wil van God aanvechten komt immers overeen met ketterij? Joden mogen ook niet in opstand komen tegen andere landen. Generaties lang leefden zij overal ter wereld, inclusief in Moslimlanden: in ‘Palestina’, Iran, en ga zo maar door. Joden zijn verplicht in vrede te leven met hun buren. Zelf een eigen staat oprichten is hen verboden, het stichten van déze staat Israël staat haaks op de Joodse leer…

“Maar de wereld verandert. De Zionistische leiders zullen ooit de realiteit onder ogen moeten zien: dat de wil van de Almachtige gerespecteerd moet worden; dat het récht moet zegevieren, dat de traditionele waarden van de Joodse leer omarmd moeten worden; dat deze politieke staat Israël moet worden opgedoekt. Déze staat Israel tracht de geschiedenis uit te wissen. Men tracht het beeld te scheppen dat de Arabieren, de Moslims, ons haten en ons willen afmaken, en om te overleven moeten we dus wel een eigen staat hebben. Welnu, déze staat Israël is geen oplossing voor het Joodse volk, maar in werkelijkheid de reden van veel van onze problemen van vandaag. Dat [de Israelische premier] Netanyahu als niet-praktiserende Jood zich in het Amerikaanse Congres beroept op het Joodse geloof is totaal verkeerd…

Het verhaal van rabbijn Dovid Feldman liegt er niet om, maar voor (de) ingewijden is het niet nieuw en het is de vraag of het veel zoden aan de Palestijnse dijk zet. Maar elk initiatief, om wereldwijd het politieke zionisme aan de kaak te stellen, is welkom. Men mag enkel hopen dat de initiatieven van verschillende kanten uitgroeien tot een brede beweging. Dat zelfs onder Palestijnen verdeeldheid heerst en facties elkaar tegenwerken is natuurlijk het toppunt, en het hoeft geen betoog dat de politieke zionisten c.s. daar garen bij spinnen. Die politieke zionisten weten dit spelletje trouwens maar al te sluw te spelen. Zij laten niet na met geld Palestijnen tegen elkaar op te zetten; dit was destijds met Hamas [9] al het geval, en met [president van de Palestijnse Autoriteit Mahmoud] Abbas is het niet anders.

Maar voorlichting, zoals het interview met rabbijn Dovid Feldman, zal zeker helpen bij pogingen om de publieke opinie op lokaal en op wereldniveau in de goede richting te sturen. Dat zal het Israël en de VS alleen maar moeilijker maken het Palestijnse plan te dwarsbomen om een eigen staat in de VN te laten erkennen, en voor de VS om bij stemming hierover in de Veiligheidsraad zijn veto uit te spreken.

[1] Wikipedia: “Press TV”
[2] Press TV is via Astra 19,2 te ontvangen op Canal Digital (#90) of TV Vlaanderen (#93)
[3] zie de website van Neturei Karta International, http://www.nkusa.org/
[4] Wikipedia (Nederlandstalig): “Neturei Karta”
[5] Wikipedia (Engelstalig): “Neturei Karta”
[6] Wikipedia: “Messias”
[7] Wikipedia: “Zionisme”
[8] Wikipedia: “Zionism”
[9] Hamas won de Palestijnse parlementsverkiezingen van 2006 en voert thans het bestuur over de ruim 1,5 miljoen Palestijnen in Gaza

De oorlog in Libië: toneel van botsende geopolitieke belangen

Sinds de jaren dertig, voorbode van de Tweede Wereldoorlog, zijn botsende economische en strategische belangen niet meer zo openlijk uitgevochten als vandaag in Libië. En dat onder het mom van “humanitaire interventie”. [1] Ruimschoots voor de totstandkoming van Veligheidsraadsresolutie 1973 had de VS al CIA-agenten naar Libië gestuurd. En het was de VS die het startschot gaf. Men moet niet naïef zijn: de strijd is het antwoord van het Westen op volksopstanden in grondstoffenrijke regio’s in de wereld en het begin van een uitputtingsslag tegen China, de nieuwe wereldrivaal. [2] De aanval wordt geleid door het Amerikaanse Africa Command, in 2007 opgericht om de lucratieve rijkdommen van de verarmde Afrikaanse bevolking veilig te stellen en de snel uitdeinende handelsbelangen van China in te dijken. [3]

De nieuwe rivaliteit tussen de grote mogendheden hangt samen met belangrijke verschuivingen in het economische machtsevenwicht in de wereld. Sinds 1895, na drie decennia ongekende economische groei na de Amerikaanse burgeroorlog, kent de VS het hoogste BBP in de wereld. Alle economische crises in de volgende honderd jaar ten spijt heeft het die positie weten te handhaven. Maar in 2010 is het door China ingehaald. De snelle opkomst van China gaat gepaard met toenemende Amerikaanse vijandigheid. In 2000 stonden West Europa, de VS en Japan nog in voor 72% van de wereldeconomie. Hoewel dit cijfer tien jaar eerder nog 80% bedroeg kwam de echte verschuiving in de tien volgende jaren met de opkomst van de BRIC-landen Brazilië, Rusland, India en China. In 2000 stonden die in voor 11% van de wereldproductie, in 2010 was dat al 27%. Deze ontwikkeling verklaart ook de verdeeldheid in de Veiligheidsraad over Resolutie 1973: de BRIC-landen en Duitsland onthielden zich van stemming.

Ook in Europa heerst verdeeldheid. Italië vreest door Groot-Brittannië en Frankrijk te worden geweerd van de “nieuwe” Libische olierijkdom en eiste dus dat de NAVO het commando overnam. De Britse regering  komt openlijk uit voor zijn ambities: nationale belangen vergen een grotere invloed op het wereldtoneel, Afrika is van strategisch belang. Voor William Hague, de Britse minister van Buitenlandse Zaken, overstijgt het belang van de recente gebeurtenissen in Noord Afrika en het Midden Oosten zelfs die van de financiële crisis van 2008 en van 9/11. Sinds de Tweede Wereldoorlog heeft Europa zich kunnen ontwikkelen dankzij de nauwe samenwerking tussen Frankrijk en Duitsland. Maar vandaag staan de tegenstanders in twee wereldoorlogen niet meer schouder aan schouder, terwijl de opkomende BRIC-landen een andere koers varen dan de oude koloniale mogendheden. Deze tegenstellingen sluiten akkoorden in de toekomst niet uit, maar wijzen wel op toenemende geopolitieke spanningen, die, zoals de geschiedenis van de 20e eeuw leert, onvermijdelijk leiden tot oorlog tussen de grote mogendheden.

De ontwikkelingen gaan ook gepaard met toenemende druk op de internationale instellingen. Het “Programma voor Hervorming” dat Kofi Annan in 1997, direct na zijn aantreden als secretaris-generaal van de VN, presenteerde [4] bepleit naast het aanpakken van de bureaucratie een hervorming van de Veiligheidsraad, waar nog steeds enkel de wereldmachten van 1945 een permanente zetel hebben. Gegeven de veranderde geopolitieke machtsveranderingen bepleitte Annan de toekenning van permanente zetels aan nieuwe wereldmachten. Een belangrijke kwestie. Resoluties in de Algemene Vergadering van de VN hebben slechts een adviserend karakter, maar besluiten van de Veiligheidsraad zijn afdwingbaar. Met nieuwe permanente leden in de Veiligheidsraad moeten de grote mogendheden van 1945 hun macht in dit forum dus delen met nieuwkomers. Een natuurlijke gang van zaken in het wereldbeeld van vandaag, maar een ontwikkeling waar de VS zich moeilijk bij kan neerleggen.

Neoconservatieve critici in de VS beklagen zich over de “handboeien” van Resolutie 1973. [5] Khadaffi’s olievelden mogen niet worden aangevallen, zijn chemische wapens niet uit de weg geruimd. De Resolutie zou slechts een dun laagje internationale legitimatie voor een no-fly zone, een embargo en beperkte interventie voor het beschermen van Libische burgers betekenen, en landen als Rusland en China de mogelijkheid geven om de VS te betichten van overschrijding van het mandaat van “een vormeloze internationale gemeenschap” dat een duidelijk juridisch document moet voorstellen. De Amerikaanse critici pleiten er dus ongegeneerd voor de grenzen van de resolutie te negeren, of ze dubbelhartig verkeerd uit te leggen.

Maar de critici gaan zelfs verder. “De VN is even formeel als machteloos, overeind gehouden door een gigantische, verkwistende bureaucratie en verouderde rechtsregels, die enkel de grote mogendheden van vandaag verhinderen geweld te gebruiken om een echt einde te maken aan humanitaire crises zoals in de burgeroorlog in Ivoorkust. Het fundamentele principe van de VN is om de politieke integriteit en onafhankelijkheid van elk land uit te roepen, en inmenging in de binnenlandse aangelegenheden van leden te verbieden. Voor de VN is Noord-Korea, het wreedste totalitaire regime ter wereld, de gelijke van de VS, dat meer dan welk land in de naoorlogse periode ook zich heeft ingespannen om vrijheid en democratie te beschermen.”

Deze verdwaasde Amerikaanse critici zien fundamentele gebreken in het VN Handvest: geweld kan alleen tegen een aanvaller, in het binnenland hebben staten het monopolie op geweld. Zij wijzen erop dat er geen wereldregering is die tussenbeide kan komen, en pleiten voor het legitimeren van geweld daar waar [dat] het welzijn van de wereld zou vergroten. Het is de hoogste tijd om het VN Handvest te vervangen door internationale rechtsregels die landen aanmoedigen om een einde te maken aan mensenrechtenschendingen, om falende staten te herstellen en schurkenstaten en terreurgroepen het hoofd te bieden. De VS en zijn bondgenoten moeten een Verbond van Democratieën stichten. Zo’n Verbond zou het zonder internationale bureaucratie of moeilijke regels over de inzet van geweld moeten doen. Het zou van geval tot geval collectief beslissen over [militaire] interventies, met gedeelde kosten. Landen als Rusland en China moeten worden geweerd tot zij een overeenkomstige wens uitspreken om globale verantwoordelijkheden te delen.

Moeten wij dan besluiten dat de VN “irrelevant” is geworden, zoals voormalig VS president George W. Bush het placht te zeggen? Leggen de BRIC-landen zich tandenknarsend neer bij de dominantie van de VS en zullen ze voldoende meewerken om te voorkomen dat de VS de Veiligheidsraad passeert? Het antwoord van de toch niet kinderachtige Amerikaanse minister van buitenlandse zaken onder president Bill Clinton, Madeleine Albright, is ronduit: nee! [6] Alle betrokkenen hebben belang bij de samenwerking. Rusland en China ontlenen heel wat invloed aan hun permanent lidmaatschap en kunnen de hegemonie van de VS in die positie goed onder controle houden. De Verenigde Naties is nog altijd de beste investering die de wereld kan maken om AIDS en SARS aan te pakken, om de armen te voeden, vluchtelingen te helpen, criminaliteit op wereldniveau aan te pakken, en de verspreiding van kernwapens te bestrijden, aldus Albright.

[1] Nick Beams: “The war on Libya: a new eruption of imperialist rivalry”
[2] Geopolitiek in perspectief: “Hoe grootmacht Amerika zijn dominante positie probeert te vrijwaren”
[3] John Pilger: “David Cameron’s Gift of War and Racism, to Them and Us”
[4] Wikipedia: “Verenigde Naties”
[5] John Yoo, Robert Delahunty: “Mission Not Accomplished”
[6] Madeleine K. Albright: “Think Again: The United Nations”

Hoe grootmacht Amerika zijn dominante positie probeert te vrijwaren

De VS ziet China als zijn gevaarlijkste tegenstander in de strijd om het behoud van zijn wereldhegemonie. Om zijn dominante positie veilig te stellen is het volop bezig met de militaire omsingeling van China, gericht op de controle over de rijke energie- en mineraalbronnen in het Midden-Oosten en Azië. Aankomende en bestaande kernmogendheden als Iran en Noord-Korea staan haaks op de ambities van de VS en worden dus afgedreigd. De geschiedenis leert echter dat militaire dominantie zich niet langer vertaalt in politiek voordeel. De VS moet “soft power” ontwikkelen en zich opmaken voor een multipolaire wereld.

In het geopolitieke landschap van vandaag ziet de VS in China zijn enige echte rivaal. Het vreest op termijn door dat land te worden overvleugeld. Niet op militair, maar op economisch vlak. Olie speelde een belangrijke rol in de oorlog in Irak en waardevolle mineralen in die in Afghanistan. Zaken waar de VS de controle over wil houden. Opkomende economische wereldmacht China moet de tweede viool blijven spelen. Waarbij de VS rekent op zijn militaire dominantie. In dat kader paste de opzegging in 2002 van het Anti-Ballistic Missile (ABM) verdrag. Het Amerikaanse antirakettenschild is niet bedoeld tegen Iran of Noord-Korea, maar tegen China. Na ABM zal Amerika zich ook uit het Ruimteverdrag van 1967 moeten terugtrekken om het rakettenschild operationeel te kunnen maken. China ziet in Amerikaanse ruimtewapens een bedreiging voor zijn nucleaire afschrikking. Nu de VS in de Geneefse Ontwapeningsconferentie elke onderhandeling op dit terrein blokkeert laat China weten niet passief te blijven toezien hoe de VS zijn hegemoniale positie vergroot.

Om zijn werelddominantie te behouden voelt de VS zich genoopt zijn bewapening verder uit te bouwen. Het onderkent dat het zijn economische wereldpositie aan China zal moeten laten. De handelsbalans blijft zeer negatief. Intussen heeft Japan in China economisch een enorme voet aan de grond gekregen. Uiteindelijk zal Japan daarom voor China kiezen. De toekomst van Japan ligt in Azië, o.a. in Siberië. In tegenstelling tot China heeft Japan de middelen om dat gebied economisch te ontwikkelen. Met de groei van een binnenlandse markt in China zal Japan zich ook meer en meer uit de westerse markten terugtrekken. De eerste tekenen van een zelfbewuster Japan werden duidelijk met het aantreden van de nieuwe Japanse regering Hatoyama. De VS heeft meer dan 700 militaire bases in het buitenland. Alleen de 90 bases in Japan worden gefinancierd door Japan. Het Japanse eiland Okinawa herbergt 35 VS bases. Toen premier Hatoyama één van die bases wilde sluiten brak in de VS bijna paniek uit. Iets wat veel zegt over de zorgen die de VS zich in het Obama tijdperk maakt.

Begin dit jaar verslechterde de relatie VS-China sterk door de verkoop van hoogtechnologische wapens aan Taiwan, waaronder 200 Patriot raketten. De kop “U.S. Arms for Taiwan Send Beijing a Message” in de New York Times was veelzeggend. China reageerde met het opschorten van de militaire banden met de VS, wat tot vandaag kwaad bloed zet. Defensieminister Robert Gates annuleerde een bezoek aan Beijing, waarna zowel het Witte Huis als het Pentagon een serie ondubbelzinnige boodschappen naar China stuurden. De VS zocht al eerder de confrontatie met China. Zo liet buitenlandminister Hillary Clinton vlak na haar aantreden weten: “De regering Obama werkt aan verbetering van de relatie met een aantal Latijns Amerikaanse landen als antwoord op de toenemende invloed op het Westelijk Halfrond van Iran, China en Rusland”. De spanning nam nog toe toen de VS drie van zijn modernste onderzeeërs liet aanmeren in Zuid-Korea, de Filippijnen en Diego Garcia, als sluitstuk op de verhuizing van 60% van zijn 53 aanvalsonderzeeërs naar de Stille Oceaan. Voor China een sinds de Koude Oorlog ongeëvenaarde machtsvertoning die grenst aan belegering van China en een teken dat de VS vastbesloten is zijn militaire dominantie in Azië te handhaven.

Vandaag omsingelt de VS China via overeenkomsten met Kazakstan, Kirgizië, Tajikistan, Afghanistan, Pakistan, Mongolië en Taiwan. De oorlog in Afghanistan gaat zijn 10e jaar in zonder enig teken dat de Westerse militaire aanwezigheid uit China’s achtertuin vertrekt. De VS blijft genesteld in Japan en Zuid-Korea, is terug in de Filippijnen en sluit militaire overeenkomsten met bijna alle landen in Zuidoost-Azië, incl. India. Het heeft 60% van zijn Tomahawk kruisraketten op de 7e Vloot in wateren die China tot zijn invloedssfeer rekent. En de VS greep de ondergang van de Zuid-Koreaanse onderzeebootjager Cheonan direct aan om de druk nog verder op te voeren. China moest zich harder opstellen rond de kwestie van de Noord-Koreaanse kernwapens. Wat in de pers werd omschreven als “berichten” heette vroeger kanonneerbootdiplomatie. Geen land, coalitie of internationale organisatie heeft ooit het recht opgeëist de wereld op te delen in operationele militaire zones. Maar de VS doet dat. Van de 6 zones is de Pacific Command, die al bij het begin van de Koude Oorlog werd ingesteld, de grootste: de zone beslaat 50% van de wereld, 36 landen, 60% van de wereldbevolking, en een VS krijgsmacht van 300.000 man, nog versterkt door de verdragen met Australië, Japan, Nieuw Zeeland, de Filippijnen en Zuid Korea.

Rond het incident met de Cheonan bevestigde intussen ook de NAVO zijn steun: “De alliantie streeft naar een nauwere samenwerking met Zuid-Korea en ijvert voor een Veiligheidsraadsuitspraak die het NAVO-standpunt weerspiegelt”. Het feit dat de VS het Cheonan incident aangrijpt om Noord-Korea onder druk te zetten is tekenend voor de onzekerheid van de VS binnen het veranderende geopolitieke landschap. Maar de conclusie dat de ramp werd veroorzaakt door een Noord-Koreaanse torpedo wordt betwist. Het onderzoek werd uitgevoerd door Zuid-Korea, de VS, Australië, het VK en Zweden (Noord-Korea en China werden geweerd), maar door de experts niet ondertekend. De Zuid-Koreaanse bevolking stelt zich vragen: waarom detecteerde de Cheonan geen Noord-Koreaanse onderzeeër, waarom mochten de 58 overlevenden geen verklaring afleggen, is er geen verband met de recente verkiezingen? Uit Russisch onderzoek blijkt dat zich in de wijde omgeving van de Cheonan geen Noord-Koreaanse onderzeeërs ophielden, het schip over de zeebodem had geschuurd, visnetten rond de schroef had gekregen en waarschijnlijk door een zeemijn onderging. De gretigheid waarmee de VS dit incident aangrijpt om Noord-Korea onder druk te zetten doet denken aan de oorlogsretoriek destijds aan Irak en thans aan Iran. De VS duldt geen kernwapenmogendheid in het Midden-Oosten naast bondgenoot Israel, noch op het Koreaanse schiereiland.

De Westerse manier van oorlogvoeren lijkt achterhaald. Hoe vernietigend de wapensystemen ook worden, ze leveren geen overwinning op. Slechts twee landen hebben dat nog niet begrepen: de VS en Israel. Die blijven geloven in militaire superioriteit. In hun politieke taal is “vrede” een codewoord voor “permanente onderwerping van de tegenstander”. Militaire dominantie vertaalt zich niet meer in concreet politiek voordeel. Dwang lokt verzet uit. Verzetsbewegingen laten zich niet intimideren, zelfbewuste landen beschermen zich met kernwapens tegen aanvallen met conventionele wapens. De term “overwinning” is vandaag een hersenschim. De toekomst is aan “soft power”. Twintig jaar geleden vroeg een knorrige Madeleine Albright: “Vanwaar deze superieure militaire macht als we die niet kunnen inzetten?”. Vandaag moet het Westen zich afvragen wat het nut is van het voortdurend gebruik van superieure militaire macht als dat gewoon niet werkt. Het feit dat het deze vraag uit de weg gaat duidt op de corruptie en hypocrisie van de politieke klasse.

Bronnen
Yvan Vanden Berghe: “De oorlog tegen Irak: uit angst voor China”
Kees Homan: “De vierde dimensie.”
Caroline de Gruyter: “Voorstel voor verdrag tegen ruimtewapens”
John Feffer: “Can Japan Say No to Washington?”
Rick Rozoff: “The Drums of War? Pentagon Provokes New Crisis With China”
De Volkskrant: “False Flag Operation : Incident Cheonan”
Interview van Susan Osman met Yoichi Shimatsu en Chung Kiyul op 14 juni 2010
Alexander Vorontsov, Oleg Revenko : “War Pretext Incident? The Sinking of the South Korean Corvette in the Yellow Sea. Was the Evidence Forged?”
The Hankyoreh: “Russian Navy Expert Team’s analysis on the Cheonan incident”
Andrew Bacevich: “The End of (Military) History? The US, Israel, and the Failure of the Western Way of War”

Betekent een nucleair Iran een existentiële bedreiging voor Israel?

Een nucleair Iran staat tegenover een gigantische overmacht. Het aantreden van Iran als nucleaire mogendheid leidt niet tot een crisis, maar kan nuttig zijn voor alle betrokkenen. Het recent nog aangescherpte machtsspel kent alleen maar verliezers, de Iraanse bevolking voorop. De wereld moet leren leven met een Iraanse kernbom.

Bij zijn aantreden heeft president Obama gezegd dat er geen grotere bedreiging van Israel en van de vrede en stabiliteit in het Midden Oosten is dan … Iran. Dat land zou zich als kernwapenmogendheid nog agressiever opstellen in zijn steun aan terreurgroepen als Hezbollah en Hamas, zich nog meer bemoeien met Irak, en aanleiding geven tot een regionale kernwapenwedloop. “De president van Iran ontkent de Holocaust en dreigt Israel van de kaart te vegen. Iran vormt een ernstig, reëel risico, en ik stel mij tot doel die bedreiging uit te schakelen”, aldus Obama.

Een nuchtere analyse leert echter dat een nucleair Iran tegenover een gigantische overmacht staat. Op het gebied van draagraketten stelt Iran weinig voor: het heeft geen langeafstandsraketten die de VS kunnen bereiken. En de middellangeafstandsraketten waarover het beschikt – die theoretisch Israel zouden kunnen bereiken – zijn onbetrouwbaar. Israel beschikt over rond 200 kernkoppen, plus een omvangrijk arsenaal ultramoderne raketten en gevechtsvliegtuigen om die te lanceren. En Israëls bondgenoot de VS is op dit gebied vanzelfsprekend oppermachtig. Vanwaar dan de gespierde taal van Obama?

Wat in het debat ontbreekt is de vraag wat Iran erbij wint om kernmogendheid te worden. Men kan overtuigende redenen aanvoeren waarom het toetreden van Iran tot de club van nucleaire mogendheden niet tot een crisis leidt, maar nuttig is voor alle betrokkenen. Een stelling die is gebaseerd op de befaamde Adelphi Paper “The Spread of Nuclear Weapons: More May Be Better” van de vooraanstaande Amerikaanse politicoloog Kenneth Waltz. Deze verhandeling, in 1981 gepubliceerd door het prestigieuze Britse International Institute for Strategic Studies, betoogt dat de proliferatie van kernwapens het gewapenderhand beslechten van conflicten vermindert. Proliferatie van andere (offensieve) wapens heeft het omgekeerde effect.

De geschiedenis leert dat nucleaire mogendheden in hun onderlinge betrekkingen voorzichtiger optreden. Tijdens de Koude Oorlog escaleerde geen enkele crisis tot regelrechte gevechtshandelingen, laat staan tot een kernoorlog. Kennelijk volgden India en Pakistan dezelfde logica. In het Kargil (Kashmir) conflict van 1999 hielden partijen de schermutselingen binnen de perken om een desastreuze inzet van kernwapens te voorkomen. Terugblikkend op de Cubaanse rakettencrisis was voor Robert McNamara, destijds VS minister van defensie, de les dat nucleaire wapens alleen dienstig zijn ter afschrikking. In het debat over het Iraanse kernprogramma wordt de geschiedenis terzijde geschoven. Het regime van de Mullah’s zou fundamenteel verschillen van dat van de kernmogendheden uit de Koude Oorlog. Men stelt dat het strategisch niet rationeel denkt – essentieel uitgangspunt in de theorie van Waltz – en niet terugschrikt voor een kernoorlog. Het zou ongevoelig zijn voor kwesties van leven of dood en bereid zijn miljoenen eigen mensen op te offeren voor een beter hiernamaals.

Maar de eerste twee nucleaire tegenstanders van de VS, de Sovjet Unie en China, waren toch geen democratische regimes. Hoewel het de meest totalitaire politieke systemen uit de geschiedenis waren riskeerde geen van beide een nucleaire oorlog. Het feit dat Iran in de achtjarige oorlog met Irak bijna een miljoen slachtoffers had te betreuren bewijst nog geen martelarencomplex. Nadat de Amerikaanse kruiser USS Vincennes een Iraans passagiersvliegtuig, Iran Air vlucht 655, had neergehaald wilde de toenmalige Iraanse leider Ruhollah Khomeini snel een einde aan het conflict met Irak om open gevechtshandelingen met de VS te vermijden. Een houding die toch niet wijst op een irrationeel voornemen om tot de laatste man door te vechten.

De retoriek van de Iraanse leiders heeft zeker geen goed gedaan aan de perceptie van dat land. De uitspraak dat Israel “van de kaart moet worden geveegd” is bij velen slecht gevallen. Maar betrouwbare bronnen wijzen erop dat Ahmadinejad’s uitspraak verkeerd werd vertaald. De juiste vertaling is: “De Imam [Khomeini] heeft gezegd dat de bezetter van Jeruzalem van de pagina’s van de tijd moet verdwijnen”. Waarmee hij Khomeini ook nog eens verkeerd citeerde. Die sprak over het “toneel van de tijd”, niet over “de pagina’s van de tijd”. Inmiddels is door tussenkomst van de Zionistische propagandamachine Ahmadinejad’s verkeerd weergegeven uitspraak wereldwijd een eigen leven gaan leiden, net als destijds het verhaal uit neoconservatieve hoek dat Iraakse soldaten in Kuweit baby’s uit hun couveuse zouden hebben gegooid. Zo probeert Washington een casus belli te fabriceren voor een derde oorlog in het Midden-Oosten: een aanval op Iran.

Het is misdadig om een uitspraak van de Iraanse president verkeerd weer te geven en op een goudschaaltje te leggen, om daarmee een aanvalsoorlog te rechtvaardigen. Het politieke systeem in Iran is veel complexer dan de Westerse media laten uitschijnen. De president vertegenwoordigt niet het opperste gezag. In de recente geschiedenis, zowel voor als na de Islamitische Revolutie, is Iran opmerkelijk standvastig geweest in zijn relatie met de VS en Israel. Die continuïteit is toe te schrijven aan een Realpolitik die maar weinig verschilt met die van de supermogendheden uit de Koude Oorlog. Als wij toen konden leven met deze – met kernwapens uitgeruste – schurkenstaten, die miljoenen eigen mensen opofferden aan hun ideologie, waarom zou Iran dan een grotere bedreiging vormen?

Men zou zelfs kunnen stellen dat een nucleair Iran nuttig kan zijn voor de VS. Door de nucleaire patstelling kon de VS de Sovjet-Unie in toom houden, wat leidde tot een gematigder opstelling van het regime. Waarom zou men geen soortgelijk effect mogen verwachten in een patstelling tussen de VS, Israel en Iran? Dat zou tevens de territoriale integriteit van elke natie versterken. In dat scenario beschikt geen van de betrokkenen immers over middelen om de ander te overmeesteren. Een nucleair Iran wijzigt de politieke dynamiek in de Perzische Golf ontegenzeggelijk. Beducht voor een nucleair Iran, Islamitisch of niet, zouden de meeste Arabische landen snel een nucleaire bondgenoot zoeken. Afgezien van de VS komt alleen Israel daarvoor in aanmerking. Een nucleair Iran zou dus de relaties tussen Israel en de gematigde Arabische landen kunnen verbeteren. En dat is winst voor Israel.

Intussen houdt het Westen vast aan een Midden-Oosten waar enkel Israel over kernwapens beschikt en zelfs nucleaire technologie voor vreedzame doeleinden taboe is voor een nucleair Israel dat geen rivalen naast zich duldt. Met de recent aangescherpte sancties – waar met name uitgeweken Iraniërs op aandrongen – krijgt het Westen Teheran niet op de knieën. Dat dreigt Israel “te vernietigen” als het “onbezonnen optreedt” en zegt Europa de wacht aan over nieuwe sancties, terwijl Rusland aankondigt Iran geraffineerde olieproducten te blijven leveren. Zo gaat het machtsspel tussen Iran en het Westen voort, een spel met alleen maar verliezers, de Iraanse bevolking voorop. Een Iraanse nucleaire afschrikking zal de zaken in het Midden Oosten niet direct veranderen. Dat heeft de Koude Oorlog wel geleerd. In een ideale wereld zijn kernwapens overbodig, maar in zo’n wereld leven we niet. Daarom moet men op basis van de meest aannemelijke theorieën over internationale betrekkingen en de lessen van de Koude Oorlog begrijpen dat een Iraanse nucleaire afschrikking meer problemen oplost dan schept. De wereld moet dus leren leven met een Iraanse kernbom.

bronnen
El Mundo 26/07/2010: “Teherán amenaza con destruir Israel si comete una imprudencia”
Jonathan Steele: “Lost in translation”
Kourosh Ziabari: “Iran’s nuclear standoff: who is the loser?
Lawrence Davidson: “Are We Replaying Iraq … In Iran?”
Le Monde: “L’Iran met en garde l’UE contre de nouvelles sanctions”
Ibid.: “La Russie prête à fournir du pétrole à l’Iran malgré les sanctions”
Michael C. Desch: “Stalin’s nuclear arsenal wasn’t the end of the world. Ahmadinejad’s won’t be either.”
Sam Sedaei: “The Biggest Lie Told To The American People: Ahmadinejad’s Alleged Remarks On Israel.”
SpiegelOnline: “Exil-Iraner fordern drakonische EU-Sanktionen gegen Revolutionsgarden”
The International Institute for Strategic Studies: “The Adelphi Papers”
Wikipedia: “Kenneth Waltz”
Ibid.: “Kargil War“
Ibid.: “Iran-Iraq War“
Ibid.: “Mahmoud Ahmadinejad and Israel”

Het Israel-Palestina conflict hangt van mythes aan elkaar

Hardnekkig gehanteerde halve waarheden kunnen een eigen leven gaan leiden en zo op den duur een intrinsieke “waarde” krijgen. Een fenomeen dat mythe wordt genoemd. Bedenkelijk wordt het als mythes in dienst staan van politieke doelstellingen. Welnu, het Israel-Palestina conflict hangt zo ongeveer van mythes in de zin van halve waarheden aan elkaar.

Dat zegt Egbert Talens in zijn boek “Een bijzondere relatie: Israel-Palestina nader bekeken 1897-1993”. Daarin citeert hij het werk The Birth of Israel: Myths and Realities van Simha Flapan, waarin deze de zeven belangrijkste mythes over het ontstaan van Israel beschrijft. Eenmaal “ingeburgerd” valt het niet mee de mythe van zijn onwaarachtig gehalte te ontdoen. Ontmaskering moet tot ontknoping leiden. Dat kan een pijnlijk proces zijn. Een halve waarheid van zijn onwaarachtigheid ontdaan evolueert naar een bijdrage tot de oplossing van een probleem.

In zijn boek behandelt Egbert Talens de zeven mythes van Flapan op pag. 182-184. Een samenvatting:

Mythe	Reëel
De zionistische acceptatie van de VN-verdelingsresolutie van 29/11/1947 was een vérgaand compromis waarmee de Joodse gemeenschap afzag van een Joodse staat in heel Palestina, en het Palestijnse recht op hun eigen staat erkende…	De acceptatie was slechts een tactische manoeuvre in een totaalstrategie, gericht op het onmogelijk maken van een Palestijnse staat en op uitbreiding van het door de VN als Joodse Staat toegewezen gebied.

De Palestijnen verwierpen het deelplan volledig. Ze gaven gevolg aan de oproep van de mufti van Jeruzalem tot totale oorlog tegen de Joodse staat…

Dit is niet het hele verhaal. Het merendeel van de Palestijnen gaf geen gehoor aan de oproep van de mufti. Integendeel: voorafgaand aan Israels onafhankelijkheidsverklaring ondernamen ze pogingen tot een modus vivendi te komen met (de) politieke zionisten, bijna Israëliërs. Fel verzet door Ben-Gurion c.s. tegen een Palestijnse staat ondermijnde de Palestijnse weerstand tegen de oproep van de mufti.

De vlucht van de Palestijnen … was het gevolg van de oproep door Arabische leiders. De Palestijnen vluchtten, ondanks pogingen van Joodse leiders hen over te halen te blijven.

De Palestijnen werden tot vluchten aangezet door Israëlische politici en militaire leiders. Zionistische kolonisatie en Joodse staat noodzaakten tot transfer van Palestijnse Arabieren.

Alle Arabische staten, één in hun streven de pasgeboren Joodse staat te vernietigen, verenigden zich op 15 mei 1948 om Palestina binnen te vallen en de Joodse inwoners te verdrijven.

De Arabische staten waren niet uit op vernietiging van Israel. Zij wilden slechts voorkomen dat de plannen die tussen de voorlopige regering van Israel en koning Abdallah van Jordanië waren besproken werden gerealiseerd.

De Arabische invasie van Palestina op 15 mei 1948, in strijd met de VN-verdelingsresolutie, maakte de oorlog van 1948 onvermijdelijk.

Documenten tonen Arabische instemming met een Amerikaans wapenstilstandsvoorstel aan, mits Israel de uitroeping van zijn onafhankelijkheid tijdelijk zou uitstellen. De voorlopige regering van Israel verwierp dit voorstel.

Kleine boreling Israel werd geconfronteerd met afslachting door Arabische legers, zoals David tegenover Goliath. Israel, een numeriek inferieur, slecht bewapend volk, dreigde onder de voet te worden gelopen door een reus.

De feiten tonen een totaal andere beeld. Ben Gurion had gezegd dat de zelfverdedigingsoorlog slechts vier weken zou duren. Op 11 juni 1948 werd een wapenstilstand afgekondigd. Intussen arriveerden enorme wapenvoorraden. Israels beter getrainde en meer ervaren strijdkrachten verwierven het overwicht, zowel op het gebied van bewapening als te land, ter zee en in de lucht.

Voortdurend strekte Israel de hand uit tot vrede. Geen enkele Arabische leider erkende echter ooit Israels bestaansrecht, zodat er nooit iemand was om mee te praten.

Juist het omgekeerde is het geval. Na afloop van Wereldoorlog II tot in 1952 weigerden de zionisten, later Israel, opeenvolgende voorstellen van Arabische staten en neutrale bemiddelaars die tot een regeling hadden kunnen leiden.

Op het eerste gezicht kan deze opsomming tot scepsis aanleiding geven. Het door Flapan aangedragen bewijsmateriaal is echter overvloedig en overtuigend. Het mag een wonder heten dat hij zelf geen afscheid neemt van het bestaansrecht van Israel, aldus Talens. Dat de bevindingen van Flapan tot een storm van protest zouden kunnen leiden sluit hijzelf op pag.12 van zijn boek niet uit. Op pag. 190 zegt hij dat hij ook niet wilde tornen aan de prestaties van het Israëlische leger. En op pag. 233 dat zijn pogingen de propaganda te ondermijnen niet alleen gemotiveerd werden door zijn gevoel van acuratesse, maar ook door de relevantie van die mythes voor de huidige situatie in Israel. Volgens Talens bedoelde hij waarschijnlijk “de irrelevantie”.

De historicus, schrijver en vredesactivist Simha Flapan (1911-1987) emigreerde in de 30er jaren uit Polen. Hij werd nationaal secretaris van de linkse Zionistische Mapam, in 1949 de op één na grootste partij in de Knesset. Flapan was een van de weinige Israelische schrijvers die het beeld over het ontstaan van Israel in vraag stelde. Hij wordt gerekend tot de New Historians, net als Benny Morris, Ilan Pappé, Avi Shlaim, Tom Segev en Hillel Cohen. In zijn boeken betwistte Flapan de door hem bespeurde historische mythes, waaronder dat de Arabische Palestijnen in 1948 hun huizen verlieten onder druk van Arabische leiders. Volgens Flapan was het juist het optreden van Israel dat de Palestijnen dwong te vluchten. Flapan bekritiseerde de behandeling van de Palestijnen op de West Bank en in Gaza, en was als redacteur actief bij de New Outlook, een Israelisch blad dat wegen naar vrede in het Midden Oosten verkende.