Zes basisvragen rond de Palestijnse aanval op Israël (3)

Deel 3: hoe komt er een einde aan de strijd, en komt het nog goed tussen dit Israël en de Palestijnen?

De Palestijnse multimedia journalist Jehan Alfarra van Middle East Monitor (MEMO) buigt zich in “From Scratch: Greater Israel” over de vraag of een Groot-Israël op de politieke agenda staat van de zionistische staat Israël.

*****

De enige manier om een einde maken aan de driekwart eeuw aanslepende tragedie lijkt de ontbinding van de staat Israël te zijn en de teruggave van al het land aan het inheemse Palestijnse volk.

In deel 1 van dit drieluik keken we naar de toedracht van de gewapende verzetsactie van Hamas op 7 oktober in en rond Gaza. We wezen op een andere lezing van het gebeuren en analyseerden de propaganda rond de Palestijnse verzetsbeweging. Op dat moment waren we nog onkundig van de inzet van Israëlische Apache helikopters en grondtroepen die blijkbaar blindelings hebben gevuurd op vriend en vijand. Deel 2 was gewijd aan een doorlichting van het begrip ‘zionisme’ en de motieven van Israël om de confrontatie te zoeken met landen in de regio en met de inheemse Palestijnse bevolking. In dit derde en laatste deel buigen we ons over de vraag hoe er een einde kan komen aan de strijd, en of het nog goed komt tussen dít Israël en de Palestijnen.

(5) Hoe komt er een einde aan de strijd?

Het einde van de gruwel in Gaza is nog niet in zicht. We kijken aan tegen 13.300 dode Palestijnse burgers, waarvan 5.600 kinderen en 3.550 vrouwen, een veelvoud gewond, nijpend gebrek aan voedsel, drinkwater, gezondheidszorg, sanitaire voorzieningen en energie, het risico op epidemieën, en een onbekend aantal slachtoffers geplet onder gebombardeerde gebouwen. Humanitaire hulp zou vier uur per dag worden geleverd, maar wordt regelmatig geblokkeerd door het Israëlische leger of verhinderd door Israëlische beschietingen. Zowel Netanyahu als Biden weigeren een staakt-het-vuren. De Arabische Liga raakt het niet eens over sancties tegen Israël, maar individuele leden, landen die zijn aangesloten bij de OPEC en/of BRICS, zouden onder druk van de publieke opinie mogelijk wél initiatieven kunnen nemen.

Wapenstilstand

Israëlische leiders beloven een strijd die vele maanden kan duren. De gedwongen evacuatie uit het noorden heeft geleid tot een onhoudbaar hoge bevolkingsdichtheid in het zuiden, waar burgers evenzeer worden gebombardeerd. Maar de mondiale publieke opinie laat steeds luider van zich horen. Het Westen krijgt zijn medeplichtigheid niet meer uitgelegd. De druk op het Israëlische oorlogskabinet stijgt om de meer dan 200 gijzelaars die Hamas vasthoudt vrij te krijgen. Het vertrouwen in de regering-Netanyahu keldert. De oorlog kost de Israëlische economie zo’n $600 miljoen per week vanwege werkverzuim, evacuatie van burgers uit door oorlog getroffen gebied en het opgeschorte onderwijssysteem dat veel ouders thuishoudt. Dat zijn allemaal argumenten voor een wapenstilstand op korte termijn.

Volgens Reporters Sans Frontières (RSF) brengt Israël doelbewust journalisten om het leven. Tegelijk sluit het internet en telecommunicatiediensten af. De bedoeling is duidelijk: de wereld, en zeker de eigen bevolking, moet onkundig blijven van de Israëlische slachting onder burgers, aldus Khaled Drareni, journalist en rapporteur bij RSF. De klassieke Israëlische media focussen op wat men omschrijft als de “de door Hamas aangerichte bloedbaden van 7 oktober”, en zwijgen over de moordpartijen op burgers die Israël in Gaza aanricht. De berichtgeving beperkt zich tot genocidale retoriek, waarbij Israëlische opiniemakers en politici zich bedienen van slogans zoals het ‘effenen’, bombarderen, etnisch zuiveren van Gaza, het bestrijden van ‘menselijke dieren’, enzovoort.

De bedoeling is duidelijk: de wereld, en zeker de eigen bevolking, moet onkundig blijven van de Israëlische slachting onder burgers.

Officieel probeert Israël “slechts” Hamas uit te roeien, iets wat niet meer dan symptoombestrijding is. Hamas wordt gedragen door de bevolking. Men kan de Palestijnen hun aanspraak op hun historische leefgebied niet manu militari doen inslikken. Geweld lost het “conflict” niet op. Geen enkel Palestijns leiderschap in Gaza legt zich neer bij het onrecht dat de burgerbevolking wordt aangedaan. Alle Israëlische pogingen om een inschikkelijk leiderschap te installeren in Gaza hebben gefaald. Aan het Palestijns verzet komt slechts en einde als Israël de onderdrukking en de ontkenning van hun rechten staakt. Het verdict is: gerechtigheid, veiligheid en een florissante toekomst voor iedereen, of voor niemand. Die vaststelling leidt rechtstreeks tot de vraag of het nog goed komt tussen dít Israël en de Palestijnen.

(6) Komt het nog goed tussen dít Israël en de Palestijnen?

Bij het solidariteitsbezoek van Europese regeringsleiders vergeleek de Israëlische premier Benjamin Netanyahu de Palestijnse verzetsorganisatie Hamas met het nazi-regime van Hitler. Die vergelijking gaat niet op: de nazi’s wilden de Joden uitroeien, de operatie Al-Aqsa Flood van 7 oktober is een verzetsdaad tegen de bezetter. Zelfs al zou elke inwoner van Gaza een ‘terrorist’ zijn, waarom zou Israël de Palestijnen geen vergiffenis kunnen schenken? Waarom schonk Israël het Duitse volk vergiffenis voor de Holocaust en zou het elke verzoening met de Palestijnen uitsluiten? Waarom zouden zij geen normale betrekkingen kunnen opbouwen met een Palestijnse staat conform het VN-verdelingsplan (181-II) van 29 november 1947? Het antwoord is: Israël stuurt aan op een Groot-Israël dat enkel voor Joden bestemd is.

Nakba 2.0

Israël doet er alles aan om zowel Gaza als de Westelijke Jordaanoever te zuiveren van Palestijnen. Een onafhankelijke Palestijnse staat, of de bezetting beëindigen en de Palestijnen gelijke rechten geven? Dat nooit! Israël zet de Palestijnse bevolking zo sterk het mes op de keel dat het wel tot een uitbarsting moet komen: een vlucht naar de Sinaï, of zelfs naar Europa. Nakba 2.0 moet Israël zuiveren van álle Palestijnen om de weg vrij te maken naar een Groot-Israël, een gebied conform het Beloofde Land, inclusief de bezette Palestijnse gebieden en de Syrische Golan, zie de video boven dit artikel. Het is een beleid dat haaks staat op het internationaal recht conform resoluties van de VN-Veiligheidsraad. Maar Israël, gesteund door de VS, legt elke VN-resolutie naast zich neer.

Nakba 2.0 moet Israël zuiveren van álle Palestijnen om de weg vrij te maken naar een Groot-Israël, een gebied conform het Beloofde Land, inclusief de bezette Palestijnse gebieden en de Syrische Golan.

Is een ontwikkeling naar een volledig van Palestijnen gezuiverd Israël dan onvermijdelijk? Het korte antwoord is: niet noodzakelijk. De al tientallen jaren oude tweestatenformule lijkt al even versleten als de éénstaatoplossing oftewel binationale staat, waarin bewoners van eender welke etniciteit gelijke rechten hebben in een gebied tussen de rivier de Jordaan en de Middellandse Zee. Tegelijk klinkt het unisono dat een terugkeer naar de status quo ante, de apartheid van voor 7 oktober 2023, uitgesloten is. Hoe kan er dan wél een einde komen aan deze driekwart eeuw aanslepende tragedie? Welnu, vandaag lijkt de enige manier de ontbinding van de staat Israël te zijn, de ontmanteling van de Israëlische staatsinstellingen en de teruggave van al het land aan het inheemse Palestijnse volk.¹

Mislukt koloniaal experiment

Israël kon zich sinds zijn stichting in 1948 als etnisch-religieuze apartheidsstaat maar handhaven dankzij de economische, diplomatieke en militaire steun van het Westen. Het heeft zijn belofte om het Joodse volk een veilige haven te bieden niet kunnen waarmaken. Israëlische burgers zien hoe de wereld de slachting in Gaza beantwoordt met ongekende steun voor de Palestijnen. Het Westen beseft dat Israël een strategische blok aan hun been is geworden. Waar het écht om gaat is niet het optreden van dít Israël, maar het feit dat de zionistische staat Israël bestaat. Het zionistische project is een mislukt koloniaal experiment met blanke overheersing.² Dat experiment moet worden afgevoerd, in het belang van autochtone Palestijnse bevolking. Een apartheidsstaat past niet in de hedendaagse internationale gemeenschap.

Waar het écht om gaat is niet het optreden van dít Israël, maar het feit dat de zionistische staat Israël bestaat.

Het overgrote deel van de Israëlische burgers heeft een tweede paspoort. Na Al-Aqsa Flood zullen zij zich vragen gaan stellen over hun duurzame veiligheid in Israël. Hun conclusie zal zijn dat er geen toekomst is voor zichzelf en voor hun kinderen en kleinkinderen in een apartheidsland waarin Palestijnen een lagere kaste vertegenwoordigen en waar het eeuwig strijd is. Zij zullen beseffen dat ze probleemloos kunnen terugkeren naar hun land van oorsprong. Israëlische burgers zonder tweede paspoort zullen via een quotasysteem kunnen worden opgenomen in het Westen. ‘Wir schaffen das!’ In zo’n scenario wordt de Nakba van 1948 integraal teruggedraaid: Palestijnse vluchtelingen kunnen terug naar de huizen die door zionisten werden geconfisqueerd.

Wederopbouw

Het verdwijnen van de zionistische staat Israël zal de wijde regio doen herademen. De strijd met buurlanden om natuurlijke hulpbronnen, drinkwater en Lebensraum zal tot het verleden kunnen behoren. De mede op aandringen van Israël door de VS geruïneerde landen als Irak, Iran, Syrië, Libanon en Libië zullen aan hun wederopbouw kunnen werken. De in Palestina geboren en getogen Amerikaanse UMaryland politicoloog Shibley Telhami mag er dan nog zo deugdzaam op wijzen dat het lot van zeven miljoen Joden en zeven miljoen Palestijnen met elkaar verweven is, en partijen geen andere keuze hebben dan een oplossing te vinden waarin beide volkeren een normaal leven naast elkaar kunnen leiden, de realiteit is dat één van hen, de autochtone bevolking, het maar kan redden.

Israël ligt aan het Amerikaanse “politieke infuus”. Zonder de VS heeft Israël niet veel meer te vertellen.

Is zo’n scenario fantasie? Toch niet. Israël ligt aan het Amerikaanse “politieke infuus”. Zonder de VS heeft Israël niet veel meer te vertellen. En we weten dat de invloed van de VS in de wereld serieus aan erosie onderhevig is. De Amerikaanse staatsschuld van $33 biljoen is onhoudbaar. Steeds meer landen geven de dollar als handelsmunt het nakijken. En nu de VS het steeds moeilijker krijgt om nieuwe militairen te rekruteren neemt der Amerikaanse slagkracht in de wereld zienderogen af. Het militante Israël raakt geïsoleerd. Het zal nog duchtig om zich heenslaan, maar het redt het niet. Aan het zionistische project Israël komt een eind. Er is geen redden aan.

Palestina zal zijn rechtmatige plaats op de wereldkaart herwinnen.

*****

1 Zo’n gang van zaken hebben we ook gezien in Zuid-Afrika, waar president Frederik Willem de Klerk tot het inzicht kwam dat een blank apartheidsregime geen toekomst heeft. Net als in Zuid-Afrika kan het Israëlische kernwapenarsenaal onder internationaal toezicht worden ontmanteld.

2 De in Beiroet gevestigde schrijfster en West-Azië geopolitiek analist Sharmine Narwani zei het recent als volgt: “Israël vreest meer dan wat dan ook ‘delegitimisering’. Achter het fluwelen gordijn schuilt een staat die is gebouwd op mythen en verhalen, alleen beschermd door een militaire kolos, miljarden dollars aan Amerikaanse hulp en een eenzaam veto van de VN-Veiligheidsraad. Haal de spin en de glans weg, en je realiseert je al snel dat Israël niet eens de basisprincipes van een normale staat heeft. Na zeven decennia is het nog nooit zo geïsoleerd geweest. Israël is een mislukt experiment.”

Zes basisvragen rond de Palestijnse aanval op Israël (2)

Deel 2: wat houdt het zionisme in, en wat drijft Israël.

Response to the question “If a two-state solution to the conflict between Israel and the Palestinians were not possible, meaning the West Bank and Gaza had to be under Israeli control indefinitely, which of the following would be closer to your view?”

*****

Zionisme is racisme dat aanspraak maakt op het land van een ander. Een deel van de Amerikaanse Joden gaat niet akkoord met apartheid in Israël. Israël is in veel opzichten een Pruisische kolonistenstaat die zich verbeeldt aangevallen te worden door fanatieke antisemieten.

In deel 1 van dit drieluik keken we naar wat er nu werkelijk is gebeurd op 7 oktober in en rond Gaza. We betoogden dat Israël het meedogenloos platbombarderen van Gaza legitimeert op basis van ongefundeerde verhalen over wreedheden van Hamas. We nuanceerden die verhalen aan de hand van getuigenissen en presenteerden een andere lezing van het gebeuren. We analyseerden vervolgens de propaganda rond Hamas, de Palestijnse speler die het in Gaza voor het zeggen heeft. We stelden dat het etiket “extremistisch” Hamas tekort doet, er in werkelijkheid sprake is van een legitieme verzetsorganisatie tegen 75 jaar bezetting door de Israëlische kolonisator, en de Israëlische poging om Hamas uit te roeien niet meer dan symptoombestrijding is.

Dit deel behandelt het begrip ‘zionisme’, de ideologie die het fundament vormt van de Joodse staat Israël zoals we die vandaag kennen, en de vraag wat Israël drijft, waarom het de confrontatie zoekt en heeft gezocht met landen in de regio.

(3) Wat houdt het zionisme in?

Zionisme is een vorm van racisme, maar zionisten zijn – op één uitzondering na – niet noodzakelijk racistischer dan andere westerlingen. Dat zegt de Nederlandse zionisme-expert Jaap Bosma, die theorie en praktijk van de ideologie heeft bestudeerd. De uitzondering is dat het zionisme exclusief aanspraak maakt op het bijbelse ‘land van Israël’, wat ingaat tegen het [democratische] staatsmodel sinds de Verlichting. Dat is een model gebaseerd op een contract tussen Staat en burger, dat individuele vrijheden garandeert, ongeacht godsdienst, taal of afkomst¹. De Nederlandse Anne Frank Stichting definieert zionisme als het streven naar een onafhankelijke Joodse staat, zonder daarbij te vermelden dat die staat het Joods maken beoogde van een gebied dat oorspronkelijk Arabisch was.

Theodor Herzl

Toen Theodor Herzl in 1897 het eerste Zionistische Congres in Bazel organiseerde, passeerden eerst Argentinië en Uganda aan de revue als locaties voor zijn Judenstaat², maar onder druk van Oost-Europese zionisten werd het Palestina.³ Herzls politiek zionisme was gebaseerd op de gedachte dat het onmogelijk was om het Europese antisemitisme uit te bannen. Europeanen, zo dacht Herzl, waren fundamenteel antisemitisch. Hij had geen vertrouwen meer in oplossingen voor het samenleven van verschillende gemeenschappen in één land. Dat weerspiegelt zich in de Balfour-verklaring van 1917, die de weg vrijmaakte voor het gedroomde Joodse thuisland in Palestina, mits respectering van de burgerlijke en godsdienstige rechten van daar al woonachtige niet-Joodse gemeenschappen.⁴

Bij het ontstaan van het zionisme 150 jaar geleden waren niet enkel de charedische, maar bijna alle orthodoxe joden tegen het zionisme. Het zionisme werd beschouwd als joodse ketterij. Het kreeg ook zware kritiek van een groot deel van de mondiale Joodse hervormingsbeweging. Voor veel van hun leiders was Joodsheid een religie, geen politieke identiteit. Veel orthodoxe joden legden zich pas na de oorlog van 1967 neer bij het zionisme, maar de meeste charedische joden blijven zionisme zien als ketterij. Het zijn Israëli’s die geen dienst doen in het leger, de onafhankelijkheidsdag niet vieren, het volkslied niet zingen en geen gebeden in hun synagogen toestaan voor het welzijn van de Israëlische politieke leiders.⁵

Christelijke zionisten zien in de ‘terugkeer’ van de Joden naar Palestina de wederkomst van Jezus, met vervolgens de dag des oordeels die alle Joden veroordeelt tot eeuwig lijden in de hel, tenzij zij zich bekeren tot het christendom.

Historici zien een samenhang tussen het anti-semitische verlangen om de Joden kwijt te raken en het zionistische project. Balfour werd beïnvloed door ‘christelijk zionisme’, de antisemitische stroming die de ‘terugkeer’ van de Joden naar Palestina ondersteunt, om zich te ontdoen van de Joodse aanwezigheid in landen met een christelijke meerderheid. Christelijke zionisten zien in de ‘terugkeer’ van de Joden naar Palestina de wederkomst van Jezus, met vervolgens de dag des oordeels die alle Joden veroordeelt tot eeuwig lijden in de hel, tenzij zij zich bekeren tot het christendom. Het is een stroming die ook in Amerika opgang doet.⁶

Koloniale onderneming

Al in een vroeg stadium werd gewezen op de problematische aspecten van het zionisme. “In het land van onze dromen woont al een volk”, zo waarschuwde de sinds 1886 in Palestina gevestigde leerkracht Yitzhak Epstein het zionistische congres van 1905. Epstein pleitte ervoor met de Palestijnen tot een samenwerking te komen, een integratiemodel dat de meerderheid van de zionisten verwierp. De staat Israël moest een puur Joods project worden. Daarmee riep het zionisme de problemen over zich af: een nationale bevrijdingsbeweging laat zich niet verzoenen met een koloniale onderneming. Het leven van het ene volk moest worden gered door een ander volk te verjagen.⁷

In 1988 nam Likoed de als fascistisch te boek staande beweging van Menachem Begin, Cheroet, over. Deze kliek zit vandaag in de partij van Netanyahu. In 2003 schreef een lid van de Arbeiderspartij: ‘Tweeduizend jaar strijd om te overleven komt blijkbaar neer op een koloniale staat, geleid door een corrupte kliek wetsovertreders die doof zijn voor zowel hun burgers als hun vijanden. Het aftellen naar het einde van de Israëlische samenleving is begonnen’. Het bestaan van Israël als toevluchtsoord is voor veel Joden een geruststelling. Maar de wereld is veranderd. Volkeren vermengen, culturele en nationale verschillen zijn geen hindernis meer. In zo’n wereld tendeert Israël naar een anachronisme: het rangschikt zich in de kleine groep intolerante, fascistoïde, oorlogszuchtige etnostaten die in de wereld verfoeid worden.⁸

De aanvaarding van 181-II was dus puur bedrog, op grond waarvan men zou kunnen verdedigen dat de eenzijdige uitroeping van de Joodse staat op losse schroeven is komen te staan.

Hoezeer Israël exclusief aanspraak maakt op het bijbelse Israël blijkt uit zijn gedrag na de Zesdaagse Oorlog (1967). De uitroeping van de staat Israël in 1948 ging gepaard met een expliciete verwijzing in de Declaration of the Establishment of the State of Israel naar het door Israël aanvaarde VN-verdelingsplan (181-II) van 29 november 1947 dat voorzag in een Joodse en een Arabische staat. Na de Oorlog legde Israël 181-II ijskoud naast zich neer. Het verviervoudigde zijn grondgebied en weigerde het op Egypte en Jordanië veroverde Gaza en de Westelijke Jordaanoever aan Palestina te laten. Het voerde de politiek-zionistische doctrine uit. De aanvaarding van 181-II was dus puur bedrog, op grond waarvan men zou kunnen verdedigen dat de eenzijdige uitroeping van de Joodse staat op losse schroeven is komen te staan.⁹

Het zionisme dat de Joden in de vorige eeuw moest beschermen tegen moorddadig antisemitisme, is ontaard in kolonialisme. Het heeft een apartheidsstaat gecreëerd waarin Joden meer rechten hebben dan anderen. De geschiedenis leert hoe gevaarlijk dat kan zijn. Joden leefden duizenden jaren vreedzaam onder moslims en christenen. Zij maakten deel uit van hun samenleving en deelden hun taal en gewoonten. Het zionisme heeft daar een einde aan gemaakt. Het heeft de Joden geïndoctrineerd met de waan dat het Joodse volk alleen staat, altijd wordt bedreigd, niemand kan vertrouwen. Het heeft hen bijgebracht dat de beste reactie op angst een groter wapen is, een hogere muur, een vernederender controlepost.

Zionisten proberen kritiek op Israël in de kiem te smoren door critici uit te maken voor antisemieten. Zo omschreef de invloedrijke muziekjournaliste Eve Barlow de 300.000 demonstranten in Londen op 11 november op X als volgt: “[zij] zijn niet louter omstanders. Ze zijn erger. Ze zijn daders. Ieder van hen is een Holocaustontkenner, ieder van hen is een persoon die dorst naar Joods bloed, ieder van hen is een pleitbezorger van verkrachting en pedofilie, ieder van hen is een hypocriet.” Maar demonstreren tegen genocide is toch wat anders dan waarvan Barlow de demonstranten beschuldigt. Zionisme is een ideologie die lang niet alle Joden, godsdienstig of seculier, aanhangen. Veel Joden zijn trouwe aanhangers van Palestina en lopen voorop in het verzet tegen het genocidale, etno-nationalistische Israëlische regime.

Amerikaanse Joden

Hoe groot is de aanhang van het zionisme onder Amerikaanse Joden? Volgens een peiling in 2018 kiest 20% voor democratie in Israël in plaats van een puur Joodse staat. In 2022 geconfronteerd met de definities (1) gehechtheid aan Israël, (2) geloof in een Joodse en tegelijk democratische staat, en (3) de rechten van Israëlische Joden gaan voor die van niet-Joden, identificeerde 70%, 72%, resp. 10% zich als zionist. En een recente peiling leert dat 73% kiest voor democratie, zelfs als dat betekent dat Israël geen Joodse staat meer is. Uit de uiteenlopende cijfers kan men in ieder geval concluderen dat een niet onaanzienlijk deel van de Amerikaanse Joden niet akkoord gaat met zionisme gedefinieerd als apartheid. Er is veel onbekendheid rond zionisme. Het thema vergt dus intensieve objectieve communicatie.

(4) Wat drijft Israël?

In een wereld waarin kritiek op Israël gemakkelijk wordt verguisd, publiceerde het dappere Schotse tijdschrift The Herald het artikel What drives Israel van Ilan Pappé, de in Israël opgegroeide historicus en thans directeur van het European Centre for Palestine Studies aan de Britse University of Exeter en auteur van o.a. The Ethnic Cleansing Of Palestine. Het stuk is vreemd genoeg niet meer beschikbaar op de website van The Herald, maar werd opgevist¹⁰ door Americans United for Palestinian Human Rights. Pappé schreef het stuk naar aanleiding van de bloedige onderschepping van het hulpkonvooi voor Gaza in internationale wateren op 31 mei 2010. Het konvooi probeerde de blokkade van Gaza te breken om hulpgoederen te leveren aan de behoeftige bevolking.

Pappé meent dat de Israëlische verontwaardiging misschien het verbluffendste aspect aan de zaak van het hulpkonvooi naar Gaza is. Deze verontwaardiging uitte zich in marsen ter ere van de “moedige” commando’s en demonstraties van scholieren tegen “de nieuwe golf antisemitisme”. Pappé draagt drie factoren aan die aan de basis liggen van dit fenomeen. De eerste factor is de gedachte dat wat ooit Palestina was, nu – op grond van heilig en onweerlegbaar recht – aan het Joodse volk toekomt. Misschien is dit recht niet absoluut, maar men geeft de droom niet op. Elke afwijzing van een Israëlisch voorstel wordt dus gezien als ondankbaarheid jegens de “enige democratie in het Midden-Oosten”. Beschaafd gedrag wordt beantwoord met vijandschap, zo wordt gedacht.

De eerste factor is de gedachte dat wat ooit Palestina was, nu – op grond van heilig en onweerlegbaar recht – aan het Joodse volk toekomt.

In alles wat de wereld tegen Israël onderneemt ziet men antisemitisme. Het beeld is dat de Palestijnen enkel niets van de de beschaafde Joden moesten hebben omdat ze Joden waren, niet wegens de diefstal van land en water, de deportatie in 1948 van de halve Palestijnse bevolking, de bezetting van de Westelijke Jordaanoever en de blokkade van Gaza. Vandaar de gedachte dat enkel geweld een halt kan toeroepen aan de Palestijnen, “die uit zijn op de vernietiging van Israël”.

Fobie

De tweede factor is het vermeende islamitische plan om het joods geloof en de Joodse natie te vernietigen. Een fobie die als feit wordt gepresenteerd en voortdurend wordt gevoed en gemanipuleerd door Joodse academici. De meeste Israëlische Joden informeren zich via de mainstream media die de feiten verzwijgen. Men is niet op de hoogte van de etnische zuivering van 1948, met alle ellende voor de Palestijnen van dien. En men weet niets over tientallen jaren systematische schending van de rechten van miljoenen mensen door zijn eigen overheid. De rapporten over de erbarmelijke toestand in de Gazastrook kent men al helemaal niet. Wat men kent is het beeld van een land dat wordt aangevallen door fanatieke antisemieten. Onze elitecommando’s worden niet ingezet tegen ongewapende mensenrechtenactivisten, zo dacht men rond de aanval op het hulpkonvooi.

Israël is in veel opzichten een Pruisische kolonistenstaat. Een koloniaal beleid, gekruid met militarisme. Dat is voor Pappé het derde aspect om het Israëlische antwoord op het hulpkonvooi naar Gaza te kunnen begrijpen. Het leger domineert het politieke, culturele en economische leven. Voormalig defensieminister Ehud Barak was ooit commandant van een militaire eenheid – identiek aan die welke het konvooi aanviel – waarin ook Benjamin Netanyahu diende. Belangrijke achtergrondinformatie om het zionistische antwoord op de “ernstige dreiging” van het hulpkonvooi te kunnen begrijpen.

Misschien moet men in Israël geboren zijn om de militaristische mentaliteit te kunnen begrijpen, en het feit dat de internationale gemeenschap op een verkeerd spoor zit. Want met meer Palestijnse concessies komt er een oplossing voor het territoriale conflict niet dichterbij.¹¹

*****

In een derde deel komen de laatste twee vragen aan de orde: (5) hoe komt er een einde aan de strijd, en (6) komt het nog goed tussen dit Israël en de Palestijnen?

*****

1 Coolsaet, Rik, De wereld van de 21e eeuw: wanorde of déjà vu?, Demokritos, mededelingen van de Vakgroep Politieke Wetenschappen van de Universiteit Gent, p. 32.

2 Der Judenstaat is een boek van Theodor Herzl uit 1895 waarmee hij probeerde een Joods antwoord te geven het Joodse vraagstuk van destijds.

3 Talens, Egbert, Een bijzondere relatie: Israël-Palestina nader bekeken 1897-1993, Uitgeverij Aspect, Soesterberg, 2005, p. 23

4 Lookman, Paul, Het zionistische project Israël. Etnisch zuiver, of binationaal gidsland?, Geopolitiek in context, Koersel, 2020, p. 30-31

5 Ibid, p. 270.

6 Ibid, p. 35.

7 Ibid. p. 145.

8 Ibid, p. 210-211.

9 Ibid. p. 48.

10 Pappé, Ilan: ‘What drives Israël’, in Americans United for Palestinian Human Rights, 14 juli 2010, http://auphr.org/index.php/news/4614

11 Dit tweede luik is gebaseerd op mijn boek ‘Het zionistische project Israël. Etnisch zuiver, of binationaal gidsland?’, meer bepaald het onderdeel ‘Wat drijft Israël’ (p. 195-197) in hoofdstuk 7, ‘De mentaliteit in Israël staat een oplossing in de weg’.

Zes basisvragen rond de Palestijnse aanval op Israël (1)

Deel 1: wat is er werkelijk gebeurd, en wat is Hamas?

Israel’s Genocidal Assault on the Gaza Ghetto. On Saturday 21 October 2023, possibly as many as 300,000 people demonstrated in London in solidarity with Palestinians. Photo: Alisdare Hickson from Woolwich, UK (Wikimedia Commons).

*****

Israël legitimeert het meedogenloos platbombarderen van Gaza op basis van ongefundeerde verhalen over wreedheden van Hamas. Hamas is niet extremistisch. Het is een legitieme verzetsorganisatie tegen 75 jaar bezetting door de Israëlische kolonisator.

Terwijl Gaza wordt uitgehongerd en het er nergens veilig is, volgens de laatste gegevens 10.818 Palestijnen waarvan 4.412 kinderen omkwamen, Israëlische artsen onomwonden oproepen tot het bombarderen van élk ziekenhuis en een Israëlisch kabinetslid tot de inzet van kernwapens, Egypte en Jordanië oproepen tot een onmiddellijk en onvoorwaardelijk staakt-het-vuren, de Israëlische premier Netanyahu dat weigert zolang Hamas de 242 gijzelaars niet vrijlaat, Hamas de vrijlating eist van 5.300 politieke gevangenen in Israël, Washington aandringt op een “humanitaire pauze”¹, en de wereld betoogt tegen Israël en de VS, buigen we ons over zes basisvragen: (1) wat is er werkelijk gebeurd op 7 oktober, (2) wat is Hamas, (3) wat houdt het zionisme in, (4) wat drijft Israël, (5) hoe komt er een einde aan de strijd, en tenslotte (6) komt het nog goed tussen dit Israël en de Palestijnen?

(1) Wat is er werkelijk gebeurd op 7 oktober?

Onder de codenaam Al-Aqsa Flood braken op 7 oktober, 1.500 Palestijnse strijders door de zwaar gebarricadeerde Beit Hanoun grensovergang tussen Gaza en Israël. Toen de berichten over de operatie doorsijpelden, bleven de westerse media niet stilzitten. In een onbezonnen en breed uitgedragen campagne was het narratief dat Hamas 1.400 Israëlische burgers had gedood, overwegend baby’s, kinderen en vrouwen. Die campagne deed de emoties in Israël tot het kookpunt stijgen, het ideale klimaat voor Israëls teugelloze vernietiging van de Gazastrook en zijn burgerbevolking.

Video’s van beide partijen gaven uiting aan gruwelijke maar twijfelachtige beschuldigingen die een eigen leven gingen leiden. Zo beweerde de Amerikaanse president Joe Biden dat Israëlische vrouwen “verkracht, aangevallen en als trofeeën geparadeerd” waren. Later gaf het Israëlische leger toe dat daarvoor geen enkel bewijs bestond. Toen het leger het had over onthoofdingen, voetamputaties en verkrachtingen, wees Reuters erop dat het daartoe geen enkel bewijs had voorgelegd. En over de “bevestigde foto’s” die Biden beweerde te hebben gezien van “terroristen die baby’s onthoofden” bevestigde het Witte Huis dat Biden die nooit had gezien.

Video’s van beide partijen gaven uiting aan gruwelijke maar twijfelachtige beschuldigingen die een eigen leven gingen leiden.

Het doel van Al-Aqsa Flood was tweeërlei: de Israëlische Gaza-divisie vernietigen, en gijzelaars nemen om die te ruilen voor de ongeveer 5.300 Palestijnse gevangenen in Israëlische detentiecentra. De beelden tonen overwegend gevechten die leidden tot de dood van honderden gewapende Israëlische militairen. Er is amper bewijs² dat Palestijnen doelbewust Israëlische burgers hebben omgebracht. Sommige video’s tonen al of niet gewapende Israëli’s, gedood in hun voertuig of aan de ingang van gebouwen die de Palestijnen wilden betreden. Ander beeldmateriaal toont Israëli’s in kruisvuur tussen Palestijnen en Israëlische militairen, en Palestijnen die op huizen schieten en granaten werpen. Volgens ooggetuigen werden er ook granaten in schuilkelders gegooid, maar door wie is onduidelijk.

Andere lezing

Mondoweiss citeert een Hebreeuws-talig Haaretz-artikel van 20 oktober dat een andere lezing geeft van de gebeurtenissen in Be’eri. Na “moeilijke beslissingen”, waaronder het vuren op bewoonde huizen “om de terroristen samen met de gijzelaars uit te schakelen”, kon het Israëlische leger pas op de avond van 9 oktober de bevrijding van de kibboets afronden. De prijs was afgrijselijk: minstens 112 dode Be’eri-mensen, anderen ontvoerd. Elf dagen na het bloedbad werden in een van de verwoeste huizen nog twee lichamen gevonden. Denkelijk liggen er nog meer lichamen onder het puin.

In een interview sprak Be’eri-overlevende Yasmin Porat over zeer zwaar kruisvuur en tankbeschietingen. Zij bevestigde dat de Israëlische militairen “iedereen hebben uitgeschakeld, inclusief de gijzelaars” en getuigde van een humane behandeling door de Hamasstrijders die hun gevangenen geruststelden en te drinken gaven. Ook andere ooggetuigen bevestigen dat zij door Palestijnse strijders goed werden behandeld. De juist aan het Rode Kruis overgedragen Yocheved Lifshitz werd door de camera betrapt toen zij ten afscheid in de hand van haar Hamas-ontvoerder kneep. De 85-jarige vrouw verklaarde live dat haar Hamas-ontvoerders heel vriendelijk en zorgzaam waren geweest, medicijnen en wondverzorging hadden voorzien en hun verblijfplaats proper hielden.

Ook andere ooggetuigen bevestigen dat zij door Palestijnse strijders goed werden behandeld.

Westerse journalisten nemen meestal klakkeloos de berichtgeving van het Israëlische leger over. Bij ons liet Terzake op 9 oktober als eerste de Israëlische legerwoordvoerder aan het woord. Die mocht de aanval definiëren als 9/11 en Pearl Harbor gebundeld in één. Daarmee was de toon gezet en de kijker op het verkeerde been gezet. Rudi Vranckx deed er nog een schepje bovenop: Hamas moest worden geëlimineerd om de Gazaanse bevolking een toekomst te bieden in de vorm van “een Palestijnse staat”. Steven Decraene’s verslag bevestigde die retoriek: extremistische Hamas-milities waren moordend door grensdorpjes getrokken en een muziekfestival veranderde in een bloedbad.

Joost Hiltermann bracht enige nuance aan met “Hamas zit in tunnels diep onder de grond” en Dorien Vanden Boer, die haar woorden wikte en woog, kreeg de kans te zeggen dat “de mensen in Gaza massaal achter Hamas zijn gaan staan”. In de Terzake-uitzending van een week later maakte Jonathan Holslag het wel helemaal bont: “We moeten de kant van Israël kiezen. Als je als terreureskader baby’s onthoofdt, mensen neermaait, dan vraag je om een totale oorlog”. De professor, die toegang heeft tot bronnen die niet open staan voor “gewone stervelingen” moet beter weten, of op zijn minst zijn uitspraken in de voorwaardelijke wijs doen. Dat de Terzake-redactie in geen van deze twee uitzendingen een Hamas- of tenminste Palestijnse woordvoerder zijn/haar kant van de zaak naar voren liet brengen, is verwijtbaar.

Intussen duidt nieuw bewijs erop dat Israëlische strijdkrachten opzettelijk gevangenen hebben gedood, op verkeerde doelen hebben geschoten of Israëli’s voor Palestijnen hebben aangezien. Als een aanklacht enkel steunt op een Israëlische bron moet men er rekening mee houden dat die dood door eigen vuur verborgen wil houden.

Als een aanklacht enkel steunt op een Israëlische bron moet men er rekening mee houden dat die dood door eigen vuur verborgen wil houden.

Partijen bij dit gewapend conflict kijken uiteenlopend aan tegen het verloop van de strijd. Het staat vast dat de Palestijnen aanzienlijke verliezen hebben toegebracht aan het Israëlische leger. Over al het overige zal de komende weken en maanden nog volop worden gediscussieerd. Een onafhankelijk, onpartijdig, internationaal onderzoek, dat toegang heeft tot informatie van alle betrokkenen is een must.

Men mag erop rekenen dat de Israëliërs en Amerikanen zo’n onderzoek zullen weigeren. Zo’n weigering kan enkel betekenen dat Tel Aviv veel te verbergen heeft. Men beseffe dat de Israëli’s hun onophoudelijke luchtaanvallen op Gaza legitimeren op basis van de stroom ongefundeerde ‘Hamas wreedheden’-verhalen die de media op en na 7 oktober begonnen te verspreiden.³

(2) Wat is Hamas

Hamas begon in 1987 als militante verzetsorganisatie, maar heeft zich ontwikkeld tot een beweging die zich bezighoudt met maatschappelijke activiteiten. Toen Hamas in 2006 had deelgenomen aan parlementsverkiezingen onder toezicht van internationale waarnemers, won het die met glans. Dat was niet naar de zin van Israël en zijn westerse steunpilaren. Die zagen meer heil in het plooibare Fatah, de dragende partij van de Palestijnse Autoriteit, en de zwakke president Mahmoud Abbas. Hamas kreeg sancties opgelegd, en Israël pakte honderden Hamasleden op, waaronder tientallen parlementariërs en ministers. Uiteindelijk koos het voor een preëmptieve machtsgreep. Hamas kreeg het in Gaza voor het zeggen, en Fatah op de Westelijke Jordaanoever.

Hamas wordt onterecht afgeschilderd als onverzoenlijk, gewelddadig en genocidaal. Bij herhaling heeft het een langlopende wapenstilstand voorgesteld. “Hamas wordt geleid door pragmatici die zich hebben neergelegd bij een tweestatenoplossing op basis van de grenzen van 1967. Zij hebben alles in het werk gesteld om het conflict langs diplomatieke weg te beëindigen”, aldus de Brits-Israëlische historicus Avi Shlaim in 2014. De groepering maakt een scherp onderscheid tussen zionistische en niet-zionistische Joden. Hamas stelt zich niet vijandig op tegenover mensen vanwege hun geloof, maar doet dat wel als dat geloof zich vertaalt in vijandschap of agressie tegen Palestijnen. Het is de bezetting en onteigening die het verzet van Hamas voedt.

Hamas wordt geleid door pragmatici die zich hebben neergelegd bij een tweestatenoplossing op basis van de grenzen van 1967. Zij hebben alles in het werk gesteld om het conflict langs diplomatieke weg te beëindigen.

In de mondiale publieke opinie ontbreekt elk besef dat Hamas in niets te vergelijken is met échte terreurgroepen als ISIS en Al-Qaida. Het Handvest van 1988 is absoluut niet representatief voor het huidige denken van Hamas. “Hamas gaat voor nationale verzoening. Het aanvaardt een Palestijnse staat op basis van de grenzen van 1967, incl. Oost-Jeruzalem, ontmanteling van de nederzettingen, en het recht op terugkeer, en dat alles binnen een langlopende wapenstilstand. Dát is ons programma, en dan moet men ons niet houden aan een verouderd document”, aldus Hamas-topman Khaled Meshal in een interview in 2009 in de New York Times. Al in 2009 was duidelijk dat Hamas het oude gedachtegoed achter zich had gelaten, en klaar stond voor co-existentie met Israël.⁴

Israël denkt de zaak onder controle te krijgen door Hamas uit te roeien. Dat is symptoombestrijding. Hamas is een symptoom van het tientallen jaren aanslepend trauma van de Palestijnen in Gaza, niet de oorzaak. Hamas wordt gedragen door de bevolking. De organisatie vertolkt hun aanspraak op hun historische leefgebied. Het échte probleem is het Israëlische apartheidsmodel. Dat zal nooit het Palestijns verlangen naar vrijheid en waardigheid de kop kunnen indrukken. Een Gaza zonder Hamas blijft een concentratiekamp. De bezetting beoogt de inheemse bevolking te vervangen, niet om vrede met hen te sluiten, hulpbronnen te delen, hen vrijheid te geven. Israël houdt vast aan etnische zuivering. De Palestijnen moeten verdwijnen. En zolang het Westen dat gedoogt, blijft het genocide-middelen inzetten.

Recht op gewapend verzet

Hamas heeft als vertegenwoordiger van (een deel van) de Palestijnen het recht op (gewapend) verzet tegen de bezetter. Dat moeten de Israëli’s zich realiseren. Nog voor de VN zich uitsprak over dit onderwerp maakten Europese zionisten al – illegaal – gebruik van dit concept. Israëlische terreurgroepen zoals Irgun Zvai Leumi, geleid door de latere premier Menachem Begin, en Lohamey Heruth Israel (LHI) voerden met succes een tien jaar durende terreuroorlog tegen het Brits koloniaal Mandaat Palestina. Enkele terreurdaden uit die periode: bomaanslagen op de Britse Officers Club in Haifa en het King David Hotel in Jeruzalem, brandstichting van de olieraffinaderij in Haifa, aanval op de gevangenis van Acre, kidnap en verhanging van twee Britse sergeanten, en het boobytrappen van hun lijken.

Terwijl de Israëli’s, nu zélf als 75-jarige bezetter, hysterisch en uiterst moordzuchtig reageren op een Palestijnse verzetsdaad als operatie Al-Aqsa Flood, gaven de Britten zich in april 1948, na tien jaar strijd tegen Israëlische milities, gewonnen. Na een tweede lezing op 7 april 1948 van de Palestine Bill in het House of Lords maakte het Britse parlement op 29 april 1948 een eind aan het mandaat voor Palestina. Een verklaring van het Colonial and Foreign Office bevestigde het effectieve einde aan het mandaat per 14 mei 1948 te middernacht. Op die dag had David Ben-Gurion, de voorzitter van het Jewish Agency for Palestine, eenzijdig de staat Israël uitgeroepen. De slotalinea uit het betoog van the Earl of Listowel en daarmee de beraadslagingen luidt:

“Meer dan een kwart eeuw hebben we in Palestina gewerkt aan het opbouwen van welvaart en geluk voor al zijn inwoners. Hoe tragisch is het niet dat ons werk bij ons vertrek vernietigd zou kunnen worden als beide gemeenschappen hardnekkig hun meningsverschillen met geweld willen oplossen. Nog altijd is het niet te laat voor Arabieren en Joden om te luisteren naar de stem van de rede van de Verenigde Naties, en zelfs naar de gebeden van de mensheid, om, zelfs op dit laatste moment, consensus te zoeken om het Heilige Land voor bloedvergieten en vernietiging te behoeden. Laat hen bovenal denken aan vrede in Jeruzalem, een stad geheiligd door haar associatie met drie grote religies. Als zij, door te volharden in het conflictmodel, de Heilige Stad ondergang en rampspoed brengen, zal de mensheid hen niet gemakkelijk vergeven.”

Profetische woorden van een wijze Britse Lord, driekwart eeuw geleden.

*****

In een volgend deel komen de volgende twee vragen aan de orde: (3) wat houdt het zionisme in, en (4) wat drijft Israël?

*****

1 De Amerikaanse president Joe Biden verzet zich een staakt-het-vuren. Hij hanteert het bizarre argument dat Hamas [in het hermetisch afgesloten Gaza] niet de gelegenheid mag krijgen zich te hergroeperen en te herbevoorraden.

2 Als er al beelden opduiken van Palestijnse strijders die burgers doden, dan duiden die, op grond van de vele positieve getuigenissen uit onverdachte bron, eerder op collateral damage (bijkomende [oorlogs]schade) dan op pervers, doelbewust afmaken van burgers.

3 Dit onderdeel steunt deels op het artikel ‘What really happened on 7th October?’ van Robert Inlakesh en Sharmine Narwani in het online nieuwmagazine The Cradle van 24 oktober 2023. Voor Hawkins Bay is The Cradle een voortreffelijke, door journalisten aangestuurde, publicatie over West-Azië, die tientallen miljoenen regionale stemmen vertegenwoordigt die men elders in de wereld niet aantreft in Engelstalige media.

4 Dit tweede luik is gebaseerd op mijn boek ‘Het zionistische project Israël. Etnisch zuiver, of binationaal gidsland?’, meer bepaald het onderdeel ‘Hamas’ (p. 151-155) in hoofdstuk 5, ‘Israël en de bezette Palestijnse gebieden’.