Zes basisvragen rond de Palestijnse aanval op Israël (3)

Deel 3: hoe komt er een einde aan de strijd, en komt het nog goed tussen dit Israël en de Palestijnen?

De Palestijnse multimedia journalist Jehan Alfarra van Middle East Monitor (MEMO) buigt zich in “From Scratch: Greater Israel” over de vraag of een Groot-Israël op de politieke agenda staat van de zionistische staat Israël.

*****

De enige manier om een einde maken aan de driekwart eeuw aanslepende tragedie lijkt de ontbinding van de staat Israël te zijn en de teruggave van al het land aan het inheemse Palestijnse volk.

In deel 1 van dit drieluik keken we naar de toedracht van de gewapende verzetsactie van Hamas op 7 oktober in en rond Gaza. We wezen op een andere lezing van het gebeuren en analyseerden de propaganda rond de Palestijnse verzetsbeweging. Op dat moment waren we nog onkundig van de inzet van Israëlische Apache helikopters en grondtroepen die blijkbaar blindelings hebben gevuurd op vriend en vijand. Deel 2 was gewijd aan een doorlichting van het begrip ‘zionisme’ en de motieven van Israël om de confrontatie te zoeken met landen in de regio en met de inheemse Palestijnse bevolking. In dit derde en laatste deel buigen we ons over de vraag hoe er een einde kan komen aan de strijd, en of het nog goed komt tussen dít Israël en de Palestijnen.

(5) Hoe komt er een einde aan de strijd?

Het einde van de gruwel in Gaza is nog niet in zicht. We kijken aan tegen 13.300 dode Palestijnse burgers, waarvan 5.600 kinderen en 3.550 vrouwen, een veelvoud gewond, nijpend gebrek aan voedsel, drinkwater, gezondheidszorg, sanitaire voorzieningen en energie, het risico op epidemieën, en een onbekend aantal slachtoffers geplet onder gebombardeerde gebouwen. Humanitaire hulp zou vier uur per dag worden geleverd, maar wordt regelmatig geblokkeerd door het Israëlische leger of verhinderd door Israëlische beschietingen. Zowel Netanyahu als Biden weigeren een staakt-het-vuren. De Arabische Liga raakt het niet eens over sancties tegen Israël, maar individuele leden, landen die zijn aangesloten bij de OPEC en/of BRICS, zouden onder druk van de publieke opinie mogelijk wél initiatieven kunnen nemen.

Wapenstilstand

Israëlische leiders beloven een strijd die vele maanden kan duren. De gedwongen evacuatie uit het noorden heeft geleid tot een onhoudbaar hoge bevolkingsdichtheid in het zuiden, waar burgers evenzeer worden gebombardeerd. Maar de mondiale publieke opinie laat steeds luider van zich horen. Het Westen krijgt zijn medeplichtigheid niet meer uitgelegd. De druk op het Israëlische oorlogskabinet stijgt om de meer dan 200 gijzelaars die Hamas vasthoudt vrij te krijgen. Het vertrouwen in de regering-Netanyahu keldert. De oorlog kost de Israëlische economie zo’n $600 miljoen per week vanwege werkverzuim, evacuatie van burgers uit door oorlog getroffen gebied en het opgeschorte onderwijssysteem dat veel ouders thuishoudt. Dat zijn allemaal argumenten voor een wapenstilstand op korte termijn.

Volgens Reporters Sans Frontières (RSF) brengt Israël doelbewust journalisten om het leven. Tegelijk sluit het internet en telecommunicatiediensten af. De bedoeling is duidelijk: de wereld, en zeker de eigen bevolking, moet onkundig blijven van de Israëlische slachting onder burgers, aldus Khaled Drareni, journalist en rapporteur bij RSF. De klassieke Israëlische media focussen op wat men omschrijft als de “de door Hamas aangerichte bloedbaden van 7 oktober”, en zwijgen over de moordpartijen op burgers die Israël in Gaza aanricht. De berichtgeving beperkt zich tot genocidale retoriek, waarbij Israëlische opiniemakers en politici zich bedienen van slogans zoals het ‘effenen’, bombarderen, etnisch zuiveren van Gaza, het bestrijden van ‘menselijke dieren’, enzovoort.

De bedoeling is duidelijk: de wereld, en zeker de eigen bevolking, moet onkundig blijven van de Israëlische slachting onder burgers.

Officieel probeert Israël “slechts” Hamas uit te roeien, iets wat niet meer dan symptoombestrijding is. Hamas wordt gedragen door de bevolking. Men kan de Palestijnen hun aanspraak op hun historische leefgebied niet manu militari doen inslikken. Geweld lost het “conflict” niet op. Geen enkel Palestijns leiderschap in Gaza legt zich neer bij het onrecht dat de burgerbevolking wordt aangedaan. Alle Israëlische pogingen om een inschikkelijk leiderschap te installeren in Gaza hebben gefaald. Aan het Palestijns verzet komt slechts en einde als Israël de onderdrukking en de ontkenning van hun rechten staakt. Het verdict is: gerechtigheid, veiligheid en een florissante toekomst voor iedereen, of voor niemand. Die vaststelling leidt rechtstreeks tot de vraag of het nog goed komt tussen dít Israël en de Palestijnen.

(6) Komt het nog goed tussen dít Israël en de Palestijnen?

Bij het solidariteitsbezoek van Europese regeringsleiders vergeleek de Israëlische premier Benjamin Netanyahu de Palestijnse verzetsorganisatie Hamas met het nazi-regime van Hitler. Die vergelijking gaat niet op: de nazi’s wilden de Joden uitroeien, de operatie Al-Aqsa Flood van 7 oktober is een verzetsdaad tegen de bezetter. Zelfs al zou elke inwoner van Gaza een ‘terrorist’ zijn, waarom zou Israël de Palestijnen geen vergiffenis kunnen schenken? Waarom schonk Israël het Duitse volk vergiffenis voor de Holocaust en zou het elke verzoening met de Palestijnen uitsluiten? Waarom zouden zij geen normale betrekkingen kunnen opbouwen met een Palestijnse staat conform het VN-verdelingsplan (181-II) van 29 november 1947? Het antwoord is: Israël stuurt aan op een Groot-Israël dat enkel voor Joden bestemd is.

Nakba 2.0

Israël doet er alles aan om zowel Gaza als de Westelijke Jordaanoever te zuiveren van Palestijnen. Een onafhankelijke Palestijnse staat, of de bezetting beëindigen en de Palestijnen gelijke rechten geven? Dat nooit! Israël zet de Palestijnse bevolking zo sterk het mes op de keel dat het wel tot een uitbarsting moet komen: een vlucht naar de Sinaï, of zelfs naar Europa. Nakba 2.0 moet Israël zuiveren van álle Palestijnen om de weg vrij te maken naar een Groot-Israël, een gebied conform het Beloofde Land, inclusief de bezette Palestijnse gebieden en de Syrische Golan, zie de video boven dit artikel. Het is een beleid dat haaks staat op het internationaal recht conform resoluties van de VN-Veiligheidsraad. Maar Israël, gesteund door de VS, legt elke VN-resolutie naast zich neer.

Nakba 2.0 moet Israël zuiveren van álle Palestijnen om de weg vrij te maken naar een Groot-Israël, een gebied conform het Beloofde Land, inclusief de bezette Palestijnse gebieden en de Syrische Golan.

Is een ontwikkeling naar een volledig van Palestijnen gezuiverd Israël dan onvermijdelijk? Het korte antwoord is: niet noodzakelijk. De al tientallen jaren oude tweestatenformule lijkt al even versleten als de éénstaatoplossing oftewel binationale staat, waarin bewoners van eender welke etniciteit gelijke rechten hebben in een gebied tussen de rivier de Jordaan en de Middellandse Zee. Tegelijk klinkt het unisono dat een terugkeer naar de status quo ante, de apartheid van voor 7 oktober 2023, uitgesloten is. Hoe kan er dan wél een einde komen aan deze driekwart eeuw aanslepende tragedie? Welnu, vandaag lijkt de enige manier de ontbinding van de staat Israël te zijn, de ontmanteling van de Israëlische staatsinstellingen en de teruggave van al het land aan het inheemse Palestijnse volk.¹

Mislukt koloniaal experiment

Israël kon zich sinds zijn stichting in 1948 als etnisch-religieuze apartheidsstaat maar handhaven dankzij de economische, diplomatieke en militaire steun van het Westen. Het heeft zijn belofte om het Joodse volk een veilige haven te bieden niet kunnen waarmaken. Israëlische burgers zien hoe de wereld de slachting in Gaza beantwoordt met ongekende steun voor de Palestijnen. Het Westen beseft dat Israël een strategische blok aan hun been is geworden. Waar het écht om gaat is niet het optreden van dít Israël, maar het feit dat de zionistische staat Israël bestaat. Het zionistische project is een mislukt koloniaal experiment met blanke overheersing.² Dat experiment moet worden afgevoerd, in het belang van autochtone Palestijnse bevolking. Een apartheidsstaat past niet in de hedendaagse internationale gemeenschap.

Waar het écht om gaat is niet het optreden van dít Israël, maar het feit dat de zionistische staat Israël bestaat.

Het overgrote deel van de Israëlische burgers heeft een tweede paspoort. Na Al-Aqsa Flood zullen zij zich vragen gaan stellen over hun duurzame veiligheid in Israël. Hun conclusie zal zijn dat er geen toekomst is voor zichzelf en voor hun kinderen en kleinkinderen in een apartheidsland waarin Palestijnen een lagere kaste vertegenwoordigen en waar het eeuwig strijd is. Zij zullen beseffen dat ze probleemloos kunnen terugkeren naar hun land van oorsprong. Israëlische burgers zonder tweede paspoort zullen via een quotasysteem kunnen worden opgenomen in het Westen. ‘Wir schaffen das!’ In zo’n scenario wordt de Nakba van 1948 integraal teruggedraaid: Palestijnse vluchtelingen kunnen terug naar de huizen die door zionisten werden geconfisqueerd.

Wederopbouw

Het verdwijnen van de zionistische staat Israël zal de wijde regio doen herademen. De strijd met buurlanden om natuurlijke hulpbronnen, drinkwater en Lebensraum zal tot het verleden kunnen behoren. De mede op aandringen van Israël door de VS geruïneerde landen als Irak, Iran, Syrië, Libanon en Libië zullen aan hun wederopbouw kunnen werken. De in Palestina geboren en getogen Amerikaanse UMaryland politicoloog Shibley Telhami mag er dan nog zo deugdzaam op wijzen dat het lot van zeven miljoen Joden en zeven miljoen Palestijnen met elkaar verweven is, en partijen geen andere keuze hebben dan een oplossing te vinden waarin beide volkeren een normaal leven naast elkaar kunnen leiden, de realiteit is dat één van hen, de autochtone bevolking, het maar kan redden.

Israël ligt aan het Amerikaanse “politieke infuus”. Zonder de VS heeft Israël niet veel meer te vertellen.

Is zo’n scenario fantasie? Toch niet. Israël ligt aan het Amerikaanse “politieke infuus”. Zonder de VS heeft Israël niet veel meer te vertellen. En we weten dat de invloed van de VS in de wereld serieus aan erosie onderhevig is. De Amerikaanse staatsschuld van $33 biljoen is onhoudbaar. Steeds meer landen geven de dollar als handelsmunt het nakijken. En nu de VS het steeds moeilijker krijgt om nieuwe militairen te rekruteren neemt der Amerikaanse slagkracht in de wereld zienderogen af. Het militante Israël raakt geïsoleerd. Het zal nog duchtig om zich heenslaan, maar het redt het niet. Aan het zionistische project Israël komt een eind. Er is geen redden aan.

Palestina zal zijn rechtmatige plaats op de wereldkaart herwinnen.

*****

1 Zo’n gang van zaken hebben we ook gezien in Zuid-Afrika, waar president Frederik Willem de Klerk tot het inzicht kwam dat een blank apartheidsregime geen toekomst heeft. Net als in Zuid-Afrika kan het Israëlische kernwapenarsenaal onder internationaal toezicht worden ontmanteld.

2 De in Beiroet gevestigde schrijfster en West-Azië geopolitiek analist Sharmine Narwani zei het recent als volgt: “Israël vreest meer dan wat dan ook ‘delegitimisering’. Achter het fluwelen gordijn schuilt een staat die is gebouwd op mythen en verhalen, alleen beschermd door een militaire kolos, miljarden dollars aan Amerikaanse hulp en een eenzaam veto van de VN-Veiligheidsraad. Haal de spin en de glans weg, en je realiseert je al snel dat Israël niet eens de basisprincipes van een normale staat heeft. Na zeven decennia is het nog nooit zo geïsoleerd geweest. Israël is een mislukt experiment.”